Author: Teus Nobel

CHRISTIAN’S OVERWINNING

Het gebeurt eigenlijk heel snel, het overvalt me. De autoradio staat nog afgestemd op Radio 4 sinds ik gisteren mezelf heb beluisterd bij het programma ‘Virus’ (nee, niets narcistisch is mij vreemd). En plots is daar de openbaring van MUZIEK. Klassiek? Nee… geen jazz, geen pop, latin, ‘wereldmuziek’… neen, MUZIEK. Hoofdletters?! JA, HOOFDLETTERS!

MUZIEK van een solist die vanuit een diepgewortelde intrinsieke motivatie de absolute grenzen van zijn instrument opzoekt in een uiterste poging zijn gevoel, emotie van het moment aan de luisteraar over te brengen. Het ultieme ‘in het moment zijn’. Geen trucjes, ingestudeerde licks, clichés, plichtmatigheden, lijnen der verwachting..

MUZIEK, brother, MUZIEK!

Damn, raak wederom ‘worked up’ als ik eraan terug denk… Wat is het toch dat me zo raakt bij deze gebeurtenis?

Sterker nog, waar draait het nou eigenlijk om in die zogenaamde passie van ons?! Je commiteren aan een stijl, je conformeren aan regels, uit de buurt blijven van ‘not done’? Fok it. Die cat gaat gewoon compleet uit zijn plaat op een vibe die, oke, nog het meest in de buurt van jazz komt, en hij speelt fagot, for crying out loud.. Geen trompet, geen sax, keys, bass… Hij speelt geimproviseerde muziek op fagot, yes sir.

En het is een van de mooiste dingen die ik ooit gehoord heb… Wanneer heb ik dit toch eerder gehad…?

Ik ga een maand of 8 terug in de tijd.. Zo vlak voor de opnames van mijn eerste album (oh, oh, verwachtingen; studeren, studeren, studeren!) loop ik het Bimhuis binnen voor een concert van Christian Scott. M’n kop vol met alle akkoorden schema’s van mijn composities, nog steeds bashing op zo’n mogelijke 20 licks per moeilijke passage, uitvoerig uitgedachte lijn, richting en opbouw, de ‘stijl’ van het album overdenkend, de druk voelend van mijn eigen surrealistische verwachtingen.

En wederom, deze cat gaat gewoon complete uit z’n plaat op vibes, soundscapes die er voor hem, voor hem persoonlijk, toe doen. Loyaliteit aan schema’s is ver te zoeken, ik-speel-whatever-mijn-emotie-mij-NU-verteld des te meer.

Tijdens het schrijven van deze blog druk ik trouwens al een keer of 14 op rewind tussen 1:34 en 2:33 van de track Pyrrhic Victory of aTunde Adjuah van mister Scott. Hij laat hier al die shit die hij geleerd heeft achter zich en zijn wereld draait die 59 seconden slechts om het vertalen van de ‘victory’ die hij heeft ervaren. Het kan me gestolen worden wat ‘Pyrrhic’ betekent, ik voel wat die gast met me doet.

(inmiddels druk ik voor keer 15 op rewind richting 1:34)

Gistermiddag, tijdens de eerste samenkomst van mijn kwintet (repetitie voor de radio gig en nieuw repertoire) sinds de laatste gig op 20 dec ben ik eigenlijk heel stellig: Meer vrijheid, boys, geen enkel gegeven is meer per se vaststaand feit. Ok, dit nummer was een stuwende groove op mm=182 met een dominante rim-click? Forget about it, nu niet meer!
Beetje vaag he, bij gestructureerde fusion-like composities die we er de laatste gigs geroutineerd doorheen knalden. En nu ineens al het ‘gegeven’ in twijfel trekken. Maar ik wil loskomen, uit die patronen, uit de comfort zone. Kan niet bij deze muziek? Ja hoor, kan best. Wederom: fok it.

Terwijl Christian Scott op de achtergrond zijn 17e overwinning viert mail ik, in navolging van de repetitie gisteren, wat partijen van nieuwe composities naar mijn bandleden. Het was geloof ik een beetje een shock voor ze toen ik gisteren wat op mijn laptop voorbij liet komen, niet in de laatste plaats om de Super Mario Bros-achtige midi crap die Sibelius uitbraakt. ‘Of ik aan de dope of drank had gezeten?’ Nee hoor, sterker nog, mijn laatste biertje sloeg ik inmiddels 21 maanden achterover. Dit is wat ik nu wil schrijven… MUZIEK…

Dat daarin inmiddels ook basklarinet en marimba in opduikt kan ik niet verklaren, het moest daar gewoon staan. En het mailtje naar de fagottist van vanmorgen is al de deur uit.

Nieuw album? To be continued…

(English translation below!)

GOEDGEKEURD

Is het narcistisch om te bloggen? Arrogant om te schrijven over jezelf? Gaan mensen mijn kleine ‘messages to the world’ uberhaupt lezen? De twijfels over het ‘bloggen’ zijn legio, maar mijn verlangen om te schrijven over dingen als de maatschappij waarin we leven, mijn gedachten over muziek en de cultuursector in het algemeen, samen met mijn ervaringen van het dagelijks leven is vele malen sterker.

Dus daarom: hier is ie dan, mijn eerste blog! Geschreven in een hectische, maar desondanks opwindende periode in mijn leven, waarin ik voor de eerste keer een jazz album onder mijn eigen naam heb gereleased.

Nowhere to hide, bro.. Met je billen bloot over de openbare paden van je vakgebied. En geen twijfel mogelijk: veel mensen gaan daar een oordeel over hebben. Je passeren op die muzikale paden en wijzen naar diezelfde kont die wel of niet ‘swingt’, wel of niet ‘origineel’ is, wel of niet ‘groovy’…
Iets dat voor mezelf ongelooflijk waardevol is wordt op een soort muzikaal football veld gegooid, stuiterend en rollend richting een ieder die het horen zal die ervoor kan kiezen de bal op te rapen en tegen zich aan te drukken of weer hard weg te trappen. Hmm, waarom ben ik hier eigenlijk aan begonnen?

Er zijn maar weinig mensen uit mijn inner circle van ‘creatieve collegae’ die niet onzeker zijn over hun spel, performance, hun ‘product’; of het nu een concert is of een opname. En op een bepaalde manier zijn opnames nog erger, ‘cause they’re here to stay! Niet meer zomaar te doen vergeten met een volgende gig de avond erna; eenmaal voorzien van jouw ‘GOEDGEKEURD’ stempel spuugt de cd-perser 500, 1000 of misschien wel meer edities van jouw ‘final mix’ uit, jouw licks en lijntjes, of ze nu geniaal zijn of echt fucked up. Voor eeuwig en altijd…

En toch, zelfs in deze abominabele cultureel-economische tijden, blijven musici albums produceren, de een na de ander. En waarom? De cd-verkoop is nog nooit zo dramatisch geweest dan de laatste jaren. De tijden dat je geld kon verdienen met je platen ligt ver achter ons.

Het ‘waarom’ kan eigenlijk alleen ECHT worden begrepen door de musici, de artiesten, de performers zelf. De sterke behoefte om iets te creeeren, om je voetafdruk achter te laten in dit modderige muzikale landschap, om een statement te maken waar je je op dat moment muzikaal bevindt, kan je plotseling grijpen en daarna voor eeuwig bij je blijven.
Het wordt mij door een enkele recensent terecht ‘verweten’ dat dat bij mij even geduurd heeft. Jarenlang tourde ik met andere bands en schuwde ook talloze commerciële producties niet. Eigen muziek? Ik voelde het nog niet… En of het nu luiheid of realisme was, ik ging dat ‘dus effe niet forceren’.
Maar beter laat dan nooit kreeg de ‘creative urge’ mij 2 jaar terug dan toch te pakken. Opeens wilde ik schrijven, maken, creëren, vormen, doen!! Ik moest plotseling ‘statements’ maken, en deze eerste FLOW plaat smaakt naar zoveel meer dat ik de laatste tijd bevriende producers begin te stalken dat we ‘iets moeten gaan maken samen’. Wordt ik dan toch ‘muzikaal volwassen’?

Theodore Roosevelt zei:

“Niet de criticaster is belangrijk, of de man die met zijn vinger wijst naar iemand die net gevallen is, of degene die altijd weet wat je ‘had moeten doen’. Alle credits gaan naar degenen in het midden van de arena, gezicht bedekt met zweet, stof en bloed. Ze zijn niet perfect, maar kiezen ervoor om te doen wat ze doen. Zij weten de ware betekenis van enthousiasme, van diepe voldoening van de devotie voor een doel groter dan zijzelf..”

APPROVED

Am I a narcist for wanting to blog? Is it arrogant to write about yourself? Are people even going to read my little ‘messages to the world’? The questions that pop up in my head NOT to write a blog for my website were numerous, but still my desire to write stuff about my vision on things like humankind and society, my thoughts on music and arts/culture in general and my experiences dealing with daily life is way stronger.

Therefore here it is, my first blog! Written in a hectic, busy but nonetheless exciting period in my life, in which I released a jazz album under my own name for the very first time.

Nowhere to hide, bro.. Walking through the streets of music butt-naked and no question ‘bout it: a lot of people are gonna judge you. Passing you by on those streets, pointing at that same butt for either being ‘swinging’ or not, ‘original’ or not, ‘groovy’ or not..

Something incredibly valuable to me will be thrown on the field of music like a football, rolling and bumping towards people who can either pick it up and press it against their body or kick it away. Hmm, why did I start this thing in the first place?

There are very few people in my inner circle of ‘creative collegues’ not feeling insecure about their performances, their ‘product’ – whether live or on recordings.
And in some ways recordings are even worse, ‘cause they’re here to stay! No way fixing that with the next gig on the following night; once you’ve put your big APPROVED-stamp on the final mix, the cd-presser will spit out 500, 1000 or even more copies of your licks and lines, whether they are genius or completely fucked up, for eternity.

And yet, even with the recent abominable culture-economics, people keep producing jazz-records on after another. And why? CD sales have never been more lousy than in the last few years. The period where cd’s could make you some money is way beyond us.

Actually, the ‘why’ is only REALLY understood by the musicians, artist, performers themselves. The urge to create something, to leave your footprint in the muddy landscape of music, to make a statement of where you are at that point, to swing your music into the world, can suddenly grab you and stay with you for a long time.
One critic pointed out that it took quite some time for me. For years, I toured with bands other than my own and also found myself doing lot’s of ‘commercial’ work. My own music? Didn’t feel it yet… And wether it was laziness or realism, I wasn’t gonna force myself into it yet.
But eventually the ‘creative urge’ grabbed me tight, about two years ago. I suddenly wanted to write, make, create, form, do!! My statement had to be made, and this first FLOW record feels so fulfilling that I’m stalking my friended producers to ‘create something together’. Am I musically growing up?

Theodore Roosevelt said:

“It’s not the critic thats important, or the man pointing his finger to someone that just tripped, or the one who always knows what you should have done. All credits go to those who stand in the arena, face covered with sweat, dust and blood. They are not perfect, but they choose to do what they do. They known the true meaning of enthousiasm, the deep fullfillment of devotion to a cause greater then themselves..”