CHRISTIAN’S OVERWINNING
Het gebeurt eigenlijk heel snel, het overvalt me. De autoradio staat nog afgestemd op Radio 4 sinds ik gisteren mezelf heb beluisterd bij het programma ‘Virus’ (nee, niets narcistisch is mij vreemd). En plots is daar de openbaring van MUZIEK. Klassiek? Nee… geen jazz, geen pop, latin, ‘wereldmuziek’… neen, MUZIEK. Hoofdletters?! JA, HOOFDLETTERS!
MUZIEK van een solist die vanuit een diepgewortelde intrinsieke motivatie de absolute grenzen van zijn instrument opzoekt in een uiterste poging zijn gevoel, emotie van het moment aan de luisteraar over te brengen. Het ultieme ‘in het moment zijn’. Geen trucjes, ingestudeerde licks, clichés, plichtmatigheden, lijnen der verwachting..
MUZIEK, brother, MUZIEK!
Damn, raak wederom ‘worked up’ als ik eraan terug denk… Wat is het toch dat me zo raakt bij deze gebeurtenis?
Sterker nog, waar draait het nou eigenlijk om in die zogenaamde passie van ons?! Je commiteren aan een stijl, je conformeren aan regels, uit de buurt blijven van ‘not done’? Fok it. Die cat gaat gewoon compleet uit zijn plaat op een vibe die, oke, nog het meest in de buurt van jazz komt, en hij speelt fagot, for crying out loud.. Geen trompet, geen sax, keys, bass… Hij speelt geimproviseerde muziek op fagot, yes sir.
En het is een van de mooiste dingen die ik ooit gehoord heb… Wanneer heb ik dit toch eerder gehad…?
Ik ga een maand of 8 terug in de tijd.. Zo vlak voor de opnames van mijn eerste album (oh, oh, verwachtingen; studeren, studeren, studeren!) loop ik het Bimhuis binnen voor een concert van Christian Scott. M’n kop vol met alle akkoorden schema’s van mijn composities, nog steeds bashing op zo’n mogelijke 20 licks per moeilijke passage, uitvoerig uitgedachte lijn, richting en opbouw, de ‘stijl’ van het album overdenkend, de druk voelend van mijn eigen surrealistische verwachtingen.
En wederom, deze cat gaat gewoon complete uit z’n plaat op vibes, soundscapes die er voor hem, voor hem persoonlijk, toe doen. Loyaliteit aan schema’s is ver te zoeken, ik-speel-whatever-mijn-emotie-mij-NU-verteld des te meer.
Tijdens het schrijven van deze blog druk ik trouwens al een keer of 14 op rewind tussen 1:34 en 2:33 van de track Pyrrhic Victory of aTunde Adjuah van mister Scott. Hij laat hier al die shit die hij geleerd heeft achter zich en zijn wereld draait die 59 seconden slechts om het vertalen van de ‘victory’ die hij heeft ervaren. Het kan me gestolen worden wat ‘Pyrrhic’ betekent, ik voel wat die gast met me doet.
(inmiddels druk ik voor keer 15 op rewind richting 1:34)
Gistermiddag, tijdens de eerste samenkomst van mijn kwintet (repetitie voor de radio gig en nieuw repertoire) sinds de laatste gig op 20 dec ben ik eigenlijk heel stellig: Meer vrijheid, boys, geen enkel gegeven is meer per se vaststaand feit. Ok, dit nummer was een stuwende groove op mm=182 met een dominante rim-click? Forget about it, nu niet meer!
Beetje vaag he, bij gestructureerde fusion-like composities die we er de laatste gigs geroutineerd doorheen knalden. En nu ineens al het ‘gegeven’ in twijfel trekken. Maar ik wil loskomen, uit die patronen, uit de comfort zone. Kan niet bij deze muziek? Ja hoor, kan best. Wederom: fok it.
Terwijl Christian Scott op de achtergrond zijn 17e overwinning viert mail ik, in navolging van de repetitie gisteren, wat partijen van nieuwe composities naar mijn bandleden. Het was geloof ik een beetje een shock voor ze toen ik gisteren wat op mijn laptop voorbij liet komen, niet in de laatste plaats om de Super Mario Bros-achtige midi crap die Sibelius uitbraakt. ‘Of ik aan de dope of drank had gezeten?’ Nee hoor, sterker nog, mijn laatste biertje sloeg ik inmiddels 21 maanden achterover. Dit is wat ik nu wil schrijven… MUZIEK…
Dat daarin inmiddels ook basklarinet en marimba in opduikt kan ik niet verklaren, het moest daar gewoon staan. En het mailtje naar de fagottist van vanmorgen is al de deur uit.
Nieuw album? To be continued…